Miasteczko Podoliniec leży w dolinie rzeki Poprad, na pograniczu Magury Spiskiej, Podtatrzańskiej kotliny i Gór Lewockich. Pierwsza pisemna wzmianka o Podolińcu pochodzi z roku 1235. W roku 1412 węgierski król Zygmunt nadaje mu miano wolnego miasta królewskiego, które przekazał do polskiego zastawu. Miasto było ogrodzone murami obronnymi a w zabudowie miejskiej był, dziś już nieistniejący, zamek gotycki.
Później, po ponownym przyłączeniu do Austro-Węgier w roku 1772, Podoliniec zaczął podupadać i miał znaczenie jedynie prowincjonalne.
W mieście znajduje się kościół rzymskokatolicki Wniebowzięcia Marii Panny z roku 1298 z gotyckim i barokowym wyposażeniem i cennymi ściennymi malowidłami z lat 1360-1430, renesansowa dzwonnica, kaplica św. Anny z XIII wieku i klasztor pijarów z roku 1642.
