Węgierski zamek (po słowacku Nedeca, pierwotna nazwa Dunajec, 566 m n.p.m.), zbudowany przez Kakasza z Brezowicy w latach 1320-1326 na miejscu prehistorycznego grodziska. Spełniał istotną rolę w kontaktach węgiersko-polskich i był ośrodkiem rozległych dóbr niedzickich, do których należały majątki leżące przy Dunajcu i w Zamagurzu.
   
W roku 1326 zamek i dobra skonfiskowano rodzinie Berzeviczy i stały się one własnością Viliama Drugetha. W roku 1528 otrzymał dobra od Jana Zápoľya Hieronim Łaski, za wsparcie jego roszczeń do tronu węgierskiego, a pod koniec XVI w. odkupił zamkowe dobra Jan Horváth z Plawca. Na początku XIX wieku zamek został odnowiony, od 1920 roku należy do Polski. Przez cały czas był zamieszkiwany. Na zamku miały być zgodnie z umową w roku 1412 wypłacone koronie polskiej pieniądze, które wypożyczył król Zygmunt, gdy dawał w zastaw 16 miast spiskich.
   
Po II wojnie światowej ze strony polskiej pojawiała się interesująca informacja. Według niej zjawił się w roku 1946 na zamku potomek Sebastiana Berzeviczy i jego żony, która była córką ostatniego władcy Inków. Ich testament z roku 1797, przeznaczony dla syna Antoniego i schowany na zamku, miał zawierać informacje o skarbie Inków. Na zamku podobno rzeczywiście znaleziono ołowiane puzderko w pismem węzłowym, ale w Krakowie ślad po nim zaginął. Później pojawiły się w prasie dalsze informacje o ekspedycjach w poszukiwaniu bajecznych skarbów w peruwiańskim jeziorze Titicaca.
   
Obecnie w zamku znajduje się regionalne muzeum etnograficzne.